در انتهای دشت قلعه شاهین و در فاصله حدودا۳۰۰ متری از رستای کل داوود و فاصله حدودا ۱۸۰۰ متری از روستای انزل اثری تارخی بر پیکره آهکهای برآفراشته آسماری دیده میشود. این اثر حاصل هنرمندی مردمان عصر هخامنش و یا به استناد از روایاتی عصر  مادها  بوده است که خود تاریخی است بر رونق این دشت در روزگاران کهن. این اثر گور دخمه ایست همچو گوردخمه بزرگ دربند صحنه. مقبره این گوردخمه دارای ایوانی در جلو می باشد که طول آن در قسمت جلویی ۶/۹ متر و به صورت پله پله به سمت انتها از طول آن کاسته شده و در قسمت انتهای ایوان  به  ۳۲/۷ متر میرسد. عرض آن ۹۵/۱ متر و ارتفاع آن ۶/۲ متر می باشد. اطراف ایوان به وسیله قابهای تزیین شده است. در دو طرف ورودی مقبره بقایای از دو ستون دیده میشود که بدنه ستونها به مرور زمان از بی رفته و تنها پایه ها و سرستونها باقی مانده است که پایه ستونها به شکل مربع می باشد.  در دیوار عقبی این ایوان ورودی به عرض ۱ متر و ارتفاع ۵/۱ متر وجود دارد که به اتاقی به طول ۸۳/۲ متر و عرض ۳۱/۲ متر و ارتفاع ۱۸/۲ متر منتهی می شود. در نیمه سمت چپ کف اتاق قبری بیضی شکل به عمق ۷۰ سانتی متر کنده شده است. به نقل از مردمان ایل قلعه شاهین این اثر مربوط به یک شخصیت مذهبی به نام داوود بوده و در میان مردمان ساکن بر این خطه از احترام خاصی برخوردار است. در جلوی این اثر و در فاصله ای حدود ۲۰ تا ۲۰۰ متری،  قبرستانی قرار دارد که محل تدفین مردگان مردم اهل حق می باشد .

کلهرستان همچو ایوانش، همچو گیلانش، همچو داوود خان سردار دلیر مردانش وام دار اولین پایتختش، قلعه شاهین است. پایتختی که آوازه کلهرستان در هزاره های کهن بوده است. کل(آهوی نر) هور ( خورشید)  نام خویش را از آن جوانان رعنای که، به مثل آهوی نر صخره های بلند را به زیر پای خویش کشاندند و آتش را در آن شمعدانها و بر فراز آن صخره های بلند برافراشتند وارث دارست. آری آن صخره های بلند که شمعدانهای قلعه ی شاهین را بر فراز خویش نگه داشته، تاریخی در سینه داردکه گویای آن است که کلهرستان نام زیبای خویش را از چالاکی آن جوانان آتش افروز هدیه گرفته است.

نام ایل قلعه شاهین یادگاریست از عظمت این مرزوبوم در دوره های کهن. آری یادگاریست از بنایی شکوهمند. شکوهی که چنان در اذهان مردمان این خطه نقش بسته که گذر چندین سده بر بلندای نام آن افزوده است. سده هایی که خود خالی از تاریخ و عظمت نبوده است. تاریخی که بر پیکر این آب و خاک قلعه های بزرگ برافراشته. اری آن قلعه بزرگ چه نامش را از شاهین، تنها پرنده ای که توانست بر بلندای آن سکنا گزیند و چه از شاهین، شاه ساسانی ، هدیه گرفته باشد. کنون شکوهش را به مردمان این ایل هدیه کرده است.

در منتهاالیه جاده سرپل ذهاب به قلعه شاهین، در جنوب سراب قلعه شاهین و بر روی صخره های برافراشته دنه خشک، اثاری از قلعه ای بزرگ وقدیمی وجود دارد که به آن قلعه شاهین  میگویند.  این قلعه بر روی صخره ی آهکی بزرگی ساخته شده است. طول صخره بین ۱۵۰ تا ۲۰۰ متر و بیشترین عرض آن حدود ۸۰ متر است. در کنار این صخره اثاری از پله های سنگی به چشم می خورد که به سختی می توان از طریق آن به بالای صخره راه یافت. به نظر می رسد این قلعه یک دژی مستحکم در زمان ماقبل اسلام بوده است چرا که آثاری شبیه شمعدان در بالای این صخره  و درون بقایای قلعه به چشم  می خورد . چنین شمعدانهای از آثار به جای مانده از آیین زرتشت می باشد.

دشت قلعه شاهین با مساحتی در حدود ۴۰ تا ۵۰ کیلومتر مربع سکونتگاه ایل قلعه شاهین می باشد. این دشت در موقعیت جغرافیایی ۴۵ درجه و ۵۲ دقیقه تا ۴۶ درجه طول شرقی و  ۳۲درجه ۱۹ دقیقه تا ۳۲ درجه و ۲۶ دقیقه عرض شمالی واقع شده است.

 

تو جوونیم کسی رو دوست داشتم، دختری که چشاش آبی بود

پدرش تو اورکت آمریکایی، پشتِ ته ریشِ انقلابی بود

 

مادرش مرز کفر و ایمان بود، شب دعای کمیل گوش می داد

روزا که مردِ خونه بیرون بود، دل به آهنگای گوگوش می داد

 

کوچه مون زخم جیره بندی داشت، بخشی از روزمون توی صف بود

گاهی موشک به خوابمون می خورد، حال و روز همه مزخرف بود

 

فکر و ذکرم چشای اون بودن، علت رویاهای قبل از خواب

شوق دررفتن از دبیرستان، میل جادو شدن به سحرِ کتاب

 

من پر از شعر شاملو بودم، تا مبادا شریعتی خون شم

تا مبادا تکاملم کم شه، تا مبادا دوباره میمون شم

 

و جلال اسم یه اتوبان بود، یه اتوبان به سمتِ بدبختی

پس مصدق، ولی عصر شد و قلعه شد پارکِ پهلوان تختی

 

غرق بودم تو فیلمای بتاماکس، تو هالیوود دروغ راوی بود

وقتی دلتنگ اون چشا بودم، بهترین فیلم ماوی ماوی بود

 

پدرش سایه مو با تیر می زد، جای اسمم صدا می زد: کمونیست

می گفت هر کس زنت شه تا دینِ زنده گیشو یه لحظه راحت نیست

 

شرطش این بود برم به سربازی، بلکه یه آدم حسابی شم

بلکه نور خدا بتابه بهم، بی خیال چشای آبی شم

 

سر من بوی قرمه سبزی داشت، بوی ممنوع ساز و فیلم و کتاب

مملکت بوی دیگه ای می داد، میکسِ بوی جوراب و عطر گلاب

 

آخرش کار من به حبس کشید، آخرش فکرم از سرش افتاد

زبون سُرخِ من تو اون روزا، سر سبزو به بادِ محبس داد

 

تو جوونیم کسی رو دوست داشتم، دختری که چشاش آبی بود

اون که یک هفته قبل از آزادیم، زن یه آدم حسابی بود

 

از یغما گلرویی

شبانه

درختانی ديده ام

با پنجه های آويخته روشن

كه به جانب آب مي دوند.

 

آبی ديده ام

كه ايستاده است

به باغ برهنه لباس زمستانی می فروشد.

 

و دلی ديده ام از كاغذ

ليمويی بی هوش

كه روشن و خاموش می شد

و در تن من می تپيد

دلی كه تو را ديده بود ، آمده بودي

كاغذ را ورق مي زدی .

 

از شمس لنگرودی

 شما از دور عاشق من شدید خانم!

مرا قهرمانی پنداشتی

که با اسب می‌تازد و جلو می‌آید

من یک سنتائور هستم خانم!

نه اسبم نه آدم

میان آدم‌ها، اسبم

میان اسب‌ها، آدم

آن ها که روی بدنی انسانی

سر اسب دارند

حوصله شان سر نمی رود خانم!

اما سخت است

روی بدنی از اسب

سر انسان را حمل کردن...

 

از رسول یونان

گفتی نمی خواهی که دریا را بلد باشی

اما تو باید خانه ی ما را بلد باشی

 

یک روز شاید در تب توفان بپیچندت

آن روز باید ! راه صحرا را بلد باشی

 

بندر همیشه لهجه اش گرم و صمیمی نیست

باید سکوت سرد سرما را بلد باشی

 

یعنی که بعد از آن همه دلدادگی باید

نا مهربانی های دنیا را بلد باشی

 

شاید خودت را خواستی یک روز برگردی

باید مسیر کودکی ها را بلد باشی

 

یعنی بدانی « ...مرد در باران » کجا می رفت

یا لااقل تا « آب - بابا » را بلد باشی

 

حتی اگر آیینه باشی، پیش آدم ها

باید زبان تند حاشا را بلد باشی

 

وقتی که حتی از دل و جان دوستش داری

باید هزار آیا و اما را بلد باشی

 

من ساده ام نه؟ ساده یعنی چه؟... نمی دانم

اما تو باید سادگی ها را بلد باشی

 

یعنی ببینی و نبینی!...بشنوی اما...

یعنی... زبان اهل دنیا را بلد باشی

 

چشمان تو جایی است بین خواب و بیداری

باید تو مرز خواب و رویا را بلد باشی

 

بانوی شرجی! خوب من! خاتون بی خلخال!

باید زبان حال دریا را بلد باشی

 

شیراز رنگ خیس چشمت را نمی فهمد

ای کاش رسم این طرف ها را بلد باشی

 

دیروز- یادت هست- از امروز می گفتم

امروز می گویم که فردا را بلد باشی

 

گفتی :« وجود ما معمایی است....» می دانم

اما تو باید این معما را بلد باشی ...

از محمد حسین بهرامیان

هرگز نخواستم که بگویم تو را چه قدر . . .

عاشق شدم ؟ چه وقت ؟ چگونه ؟ چرا ؟ چه قدر ؟!

 

هرگز نخواستم که بگویم نگاه تو

از ابتدای ساده ی این ماجرا چه قدر . . .

 

من را شکست ، ساخت ، شکست و دوباره ساخت !

من را چرا شکست ؟ چرا ساخت ؟ یا چه قدر . . . ؟

 

هرگز نخواستم به تو عادت کنم ولی

عادت نبود حسی از آن ابتدا چه قدر . . .

 

مانند پیچکی که بپیچد به روح من

ریشه دواند و سبز شد و ماند تا . . . چه قدر . . .

 

تقدیر را به نفع تو تغییر می دهند

اینجا فرشته ها که بدانی خدا چه قدر . . .

 

خوبست با تو با همه بی وفائیت

قلبم گرفته است ، نپرس از کجا ؟ چه قدر . . .

 

قلبم گرفته است ، سرم گیج می رود

هرگز نخواستم که بدانی تو را چه قدر . . . !!

 

از نغمه مستشار نظام